Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

ΦΑΡΟΣ ΓΑΥΔΟΥ και ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Ο Φάρος της Γαύδου!
κοντά στην Άμπελο



Πολύ όμορφος, γραφικός 
με την αξιολογότατη αναστήλωσή του!
ΜΠΡΑΒΟ σε όσους κατάφεραν
να τον αναδείξουν 
από ερείπια,

στη σημερινή άριστη κατάστασή του,
όπως βλέπετε στην 1η φωτογραφία!
 
Πραγματικά αξίζει να τον επισκεφτεί κάποιος,
όταν πάει στη Γαύδο,
γνωρίζοντας ότι όταν κατασκευάστηκε (1880),
ήταν από εκείνους
με τη μεγαλύτερη εμβέλεια παγκοσμίως!

Μάλιστα, σήμερα λειτουργεί 
μουσείο φάρων εντός του.
Επίσης διαθέτει καφενείο, WC,
άυλειο χώρο και περίβολο.

Μπορεί ο συγκεκριμένος φάρος να μην λειτουργεί πλέον, 
καθώς έχει αντικαταστασεί από πιο σύγχρονο,
αλλά η ιστορία του
μας δείχνει ότι όταν υπάρχει θέληση,
πολλά και ωραία μπορούμε να καταφέρουμε.

Επίσης, οι φάροι δείχνουν τη σωστή πορεία
για να μην πέσουμε στα βράχια.

Ως προς την πολιτική, 
φάρο θα μπορούσε
να αποτελεί το Σύνταγμά μας.
Ας το δούμε λοιπόν μελλοντικά όσο το δυνατόν,
σαν ένα "κατασκεύασμα" που απαιτεί
"αναστήλωση", δηλαδή αναθεώρηση.
Μια τέτοια πρωτοβουλία εκφράζεται και αναπτύσσεται 
εδώ και καιρό από την ιστοσελίδα
http://www.neosyntagma.net/?p=6


Με εκτίμηση,
Νίκος

Υ.Γ. Για τους λάτρεις των ηλιοβασιλεμάτων
η βόλτα ως το Φάρο της Γαύδου
το σούρουπο, θα τους αποζημιώσει
τα μέγιστα!

 

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ



Αύγουστος - 1984 
Στίχοι: ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις


Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις


Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό


Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει

 

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

 

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό


Αφιερωμένο σε όλους!