(έφτασε στο e-mail)
Σε έβλεπα και μάτωνε η ψυχή μου.
Μάτωνε και το φεγγάρι απο ψηλά, πουσε έβλεπε να σβήνεις. Να υπομένεις καρτερικά το μαρτύριο σου σαν μιαάλλη Ζαν ντ άρκ. Ζήτησες βοήθεια και στην αρνηθήκαμε.
Εσύ που μας έδινες τόσα χρόνια απλόχερα τα πάντα, ζήτησες μια φορά κάτι και στοαρνηθήκαμε.
Σε θυσιάσαμε για να μη μείνουμε μια μέρα χωρίς ρέυμα.Δυο γενιές παλεύεις για να μεγαλώσεις και εμείς σε ανταλάξαμε γιαμια βραδιά δικιά μας με κλιματιστικό και μερικές ψήφους.
Εσύ δεν μας γύρισες ποτέ την πλάτη.
Πάντα μας προστάτευες, πάντα μας χάριζες τηζωή, τη χαρά, μας έκανες να ξεχνάμε τη καθημερινότητα.
Και εμείς σεσκοτώσαμε σε ένα βράδυ.
Το βράδυ που πέθανε το Δάσος. Το βράδυ πουχιόνισε κατακαλόκαιρο. Ενα χιόνι καυτό, βρώμικο, πεθαμένο.
Αφήνονταςτη τελευταία σου πνοή, μας το στειλες όπως έκανες τόσους χειμώνες,μόνο που τώρα δεν έφερνε ζωή, δεν έφερνε χαρά, έφερνε θάνατο.
Τετέλεστε μας είπες και έκλεισες τα μάτια. Και σίγουρα εκεί ψηλά,γιατί εκεί θα πάς αφού είσαι αγνό και αμόλυντο, σίγουρα θα λυπάσαιγιατί δεν θα μπορείς πια να μας δώσεις τη χαρά.
Αντίο φίλε.
Μακάρι νάχα πιο πολλά δάκρυα, να γίνονταν βροχή και νασε έσωζαν. Είμαι όμως τόσο μικρός.
Τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο σου.
Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για σένα.
Υπόσχομαι όμως να κάνω κάτι γιατα παιδιά σου.
Να τα προστατέυω όπως μπορώ και κάποτε όταν θαμεγαλώσουν να με δεχτούν σα φίλο, όπως έκανες και εσύ.
Αντίο καλέμου φίλε.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το χθεσινό βράδυ.
Το βράδυ που πέθανε το Δάσος.
Δημήτρης - Ο φίλος σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου