Εις μνήμην Μανώλη Ι. Κούνουπα

(νεότερη προσθήκη)
http://ret-anadromes.blogspot.com/2018/12/blog-post.html

ανήκει -όπως και άλλοι-
στις Ρεθεμνιώτικες μορρφές που άφησαν ίχνη!

 https://www.goodnet.gr/news-item/apochairetismos-sto-manoli.html

Με συγκίνηση η τοπική κοινωνία πληροφορήθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το θάνατο του Μανόλη Κούνουπα.
Ο εκλεκτός συμπολίτης και επιφανής συγγραφέας είχε εγκατασταθεί από αρκετά χρόνια στην Αθήνα αλλά επισκεπτόταν κάθε χρόνο το Ρέθυμνο και διέμενε αρκετούς μήνες στο εξοχικό του σπίτι στην Πηγή.
Ο Μανόλης Κούνουπας γεννήθηκε στο Ρέθυμνο. Ήταν γιος του Ιωάννη και της Λέλας ,από τους σημαντικούς συμπολίτες με πλούσια κοινωνική και φιλανθρωπική δράση.
Από νωρίς άρχισε να εκδηλώνει τις δημοκρατικές του ιδέες , σαφώς επηρεασμένος από το μεγαλύτερο αδελφό του Ανδρέα ,επίσης αξέχαστο συμπολίτη με πολλές αγωνιστικές περγαμηνές.
Μετά τις σπουδές του στη Οδοντιατρική Αθηνών , επέστρεψε και σταδιοδρόμησε στο Ρέθυμνο αναπτύσσοντας και αξιόλογη πολιτιστική δράση.
Το συγγραφικό του έργο , τον καταξίωσε επάξια και στα Ελληνικά Γράμματα. Τα βιβλία του που έτυχαν θερμής υποδοχής από τους κριτικούς χαρακτηρίζονται για τη θεματική τους γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο και τη φύση.
 Από τα πιο γνωστά του «Ακόμα ψηλότερα» «Στενοπόριες και στενορύμια» «Μισαλλοδοξία» κ.α.
Ο Μανόλης Κούνουπας είχε τιμηθεί για το έργο του από έγκριτους φορείς.
Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στο Σχιστό.
Με τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του ευχόμαστε να είναι αιωνία η μνήμη του και ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει.

Πέρα μέσα στα λιόφυτα στο μ-Πηγιανό ν-το γ-κάμπο
στέκει γερω-κυπάρισσος, το πέλαγος βιγλίζει
κι έχει τσοι κλάδους τ’ ανοιχτούς, τα μπράτσα-ν-τ’ απλωμένα...
Εγώ ’μαι τ’ αψηλό δεντρό κι ούλοι με μπεγιεντίζου
για τα περίσσα κάλη μου και για τη λεβεδιά μου.
Δε μοιάζω με χαμοδεντρό, που σέρνεται στο χώμα
σαν τραμηθέ στον ποταμό, αστύρακα γη σκίνο...
Ποτές μου να μη-ν-τ’αξιωθώ και να κακαποδώσω
φαμέγιος κι υποταχτικός για να γενώ γή δούλος...
Μιαν αστραπή ν’εφώτισε, μιαν χαρακιάν εφάνη
ελάμψανε ν-τα νέφαλα κι εγίν’ η νύχτα μέρα
με μια βροντή θανατερή-ν-εσείστηκε ν’ ο κάμπος.
Τ’ αστροπελέκι του κακού, το γένημα δαιμόνου
εξάμωσέ ν-το το δεντρό, έσκισε ν-το κορμίν-του
τάξε μανάρι να ’τονε...

Μανόλης Κούνουπας, Αναβολέματα, Αθήνα 2005, δεύτερη έκδοση, σ. 6-8
(και για τη μεταφορά Χάρης Στρατιδάκης)