«Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες»
(Στόχος, 1970)
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το θάνατο του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Ο πανελλήνιος Όμιλος Φίλων του ποιητή, που ιδρύθηκε πέρυσι, συνδιοργανώνει μαζί με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ρουστίκων, τον Δήμο Νικηφόρου Φωκά, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, και σε συνεργασία με τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Ρεθύμνου,
ένα διήμερο εκδηλώσεων, στις 1 & 2 Αυγούστου 2010,
στα Ρούστικα Ρεθύμνης – τόπο καταγωγής του ποιητή.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων θα εγκαινιαστεί το πνευματικό-πολιτιστικό κέντρο Ανέστης και Μανόλης Αναγνωστάκης, που στεγάζεται στο σπίτι της οικογένειας Αναγνωστάκη, το οποίο δωρίθηκε στην κοινότητα των Ρουστίκων από τον ίδιο τον ποιητή. Επίσης θα εγκαινιαστεί έκθεση με τίτλο ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ –Ποιητής και Πολίτης και θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με ομιλητές τους Άντεια Φραντζή, Νάσο Βαγενά, Αλέξανδρο Μπαζούκη, Κατερίνα Μπλαβάκη και συντονιστή, τον Πρόεδρο του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Αλέξη Πολίτη.
Το διήμερο θα συμπληρώσουν συναυλία στη μικρή πλατεία του βενετσιάνικου χωριού με την Αλίκη Καγιαλόγλου, που θα ερμηνεύσει μελοποιημένη ποίηση του Αναγνωστάκη,και προβολή των ντοκυμανταίρ του Λάκη Παπαστάθη για τη ζωή και το έργο του ποιητή.
Έφτασε και για μας η ώρα του Δημοτικού Συμβουλίου.Διαβάζουμε από τις ειδήσεις:Το θέμα του υπόγειου πάρκινγκ στο Δ.Σ. Ρεθύμνου 12/06/10 Το έργο του υπόγειου χώρου στάθμευσης και της κατασκευής κτηρίων, στην πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων θα συζητηθεί μεταξύ άλλων στο Δημοτικό συμβούλιο Ρεθύμνου την Τετάρτη 16 Ιουνίου στις 6 το απόγευμα!
Σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη τα θέματα προς συζήτηση είναι τα εξής: 1. Έγκριση τευχών δημοπράτησης και καθορισμός τρόπου εκτέλεσης του έργου «Μελέτη – Χρηματοδότηση – Κατασκευή και παραχώρηση εκμετάλλευσης υπόγειου χώρου στάθμευσης και κτιρίου εμπορικών χρήσεων, καθώς και κατασκευή δημοτικού κτιρίου στο Ο.Τ. 193 του Δήμου Ρεθύμνου. (Τα τεύχη δημοπράτησης έχουν ήδη αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Δήμου Ρεθύμνης για διαβούλευση).
Εμείς ζητάμε κατά τη διαδικασία τελικής διαμόρφωσης και έγκρισης των τευχών δημοπράτησης, να ενσωματωθεί πρόβλεψη στη μελέτη για χωροθέτηση του Πύργου Ρολογιού. Είναι κάτι ανέξοδο για τον ανάδοχο, όμως σημαντικότατο για το εγχείρημά μας.
Καλό θα ήταν να μαζευτούμε όσοι περισσότεροι μπορούμε στο Δημοτικό Συμβούλιο την Τετάρτη 16/6 στις 18.00.
Δεν πρέπει να αποκλειστεί η χωροθέτηση για τον Πύργο του Ρολογιού κατά τη μελέτη της νέας πλατείας των 4ων Μαρτύρων. Η ωριμότητα του ζητήματος είναι μεγάλη και η συγκυρία καίρια. Επιθυμούμε το ΔΣ να έχει επίγνωση του θέματος και της ευθύνης που φέρει, ώστε να μη χαθεί και αυτή η ευκαιρία ανακατασκευής και ανάδειξης ενός τόσο σημαντικού μνημείου του Ρεθύμνου.Η συμμετοχή είναι δύναμή και στέλνει το πιο έντονο μήνυμα.Παρακαλούμε την κινητοποίηση των ενδιαφερομένωννα υποστηρίξουμε την πρόταση αυτή.
της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ - δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 14.06.2008 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=71263 Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.
Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται. Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί». Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα». Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά λέει:
«Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ΄λεγες εσύ;». Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
20 Μαΐου: Αρχίζει η επίθεση . Την 6:30 πρωινή οι σταθμοί επιτηρήσεως αναφέρουν την προσέγγιση αεροσκαφών . Λίγο αργότερα σφοδροί βομβαρδισμοί ακούγονται στα Χανιά . Ακολουθεί η πτώση την 7:30 πρωινή των αλεξιπτωτιστών ενώ στους τομείς Ρέθυμνο και Ηρακλείου οι αλεξιπτωτιστές θα πέσουν μετά το μεσημέρι.
21 Μαΐου: Οι Γερμανοί εξακολουθούν να ρίχνουν το κύριο βάρος στο Μάλεμε. Η μοίρα του αγγλικού στρατού χτυπά γερμανική νηοπομπή 18 μίλια έξω από τα Χανιά . Βυθίζονται 15 διάφορων ειδών σκάφη και πνίγονται 4.000 Γερμανοί.
22 Μαΐου: Καταλαμβάνεται το χωριό Μάλεμε από τους Γερμανούς . Απόπειρα ανακαταλήψεως του αεροδρομίου από τις ελληνοβρετανικές δυνάμεις αποτυχαίνει. Ο υποστράτηγος Ρίγκελ , διοικητής των γερμανικών δυνάμεων στην Κρήτη, προσγειώνεται με το επιτελείο του στην δυτική όχθη του Ταυρωνίτη.
23 Μαΐου: Το αντιτορπιλικό "Ντικόι" παίρνει από την Αγία Ρούμελη το βασιλιά και την ακολουθία του, ενώ οι Γερμανοί κινούνται προς την Κάντανο.
25 Μαΐου: Καταλαμβάνεται η Κάντανος.
26 Μαΐου: Καταλαμβάνεται ο Γαλατάς.
27 Μαΐου: Αποβιβάζεται στη Σούδα το απόσπασμα των καταδρομών του συνταγματάρχη Λεϋμόκ απο 750 άνδρες που έπαιζε το ρόλο οπισθοφυλακής των βρετανικών δυνάμεων στα Χανιά . Από τον αρχιστράτηγο της Μέσης ανατολής στέλνεται στο διοικητή των Δυνάμεων Κρήτης η διαταγή για την εκκένωση και καταλαμβάνεται η πόλη των Χανίων .
27/5/41 Ο αρχιστράτηγος Μέσης Ανατολής Ουέιβελ αποφασίζει την εκκένωση του νησιού. Στέλνονται πλοία. Πέφτουν τα Χανιά.
28 Μαΐου 1941 Ιταλικά στρατεύματα, προερχόμενα από τα Ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα, αποβιβάστηκαν στην Σητεία και στη συνέχεια κατέλαβαν όλο το Νομό Λασιθίου. Διοικητής ήταν ο Ιταλός Στρατηγός Άγγελος Κάρτας, που έκανε έδρα του νομού τη Νεάπολη.
28 Μαΐου : Οι Άγγλοι εκκενώνουν το Ηράκλειο.
29 Μαΐου : Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν Ηράκλειο και Ρέθυμνο.
30 Μαΐου 1941 Ο διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγός Φράιμπεργκ αποχωρεί από την Κρήτη.
31 Μάίου 1941 Το τελευταίο Βρετανικό πλοίο παραλαμβάνει μέρος των συμμαχικών στρατευμάτων. Οι δυνάμεις που δεν κατορθώνουν να επιβιβαστούν και που ο αριθμός τους ανέρχεται σε 5.500 άτομα περίπου, παραδίδονται, συλλαμβάνονται ή καταφεύγουν στα βουνά της Κρήτης.
Η γερμανική σβάστικα κυματίζει στο Νησί, η κατοχή απλώνεται σ' αυτό και ταυτοχρόνως αρχίζει και η υψηλόφρονη αντίσταση του Κρητικού λαού. « Στις 3 Ιουνίου 1941 το χωριό Κάνδανος ισοπεδώθηκε, για να μη ξαναχτιστεί πια ποτέ. Αυτή ήταν μία πράξη αντεκδίκησης για τις δολοφονίες Γερμανών αλεξιπτωτιστών, ορεινών δυνάμεων και του σώματος μηχανικού, από τους άνδρες, τις γυναίκες και τους ιερείς που τόλμησαν να αντισταθούν στην πορεία του μεγάλου Ράιχ».
Όλοι έχουμε ακούσει για ανθρώπους που έχουν κότσια ή αρ@χ@α. Γνωρίζετε όμως τη διαφορά μεταξύ των δύο; Σε μια προσπάθεια να σας κρατάμε ενήμερους, ο ορισμός του καθενός εξηγείται παρακάτω:
ΚΟΤΣΙΑ - είναι να φτάνεις σπίτι αργά μετά από μια βραδιά με τους κολλητούς, να σε περιμένει η γυναίκα σου με το σκουπόξυλο στο χέρι και να τη ρωτάς: «Ακόμα καθαρίζεις, ή ετοιμάζεσαι να πετάξεις κάπου;»
ΑΡ@@χι@@ - είναι να φτάνεις σπίτι αργά μετά από μια βραδιά με τους κολλητούς μυρίζοντας γυναικείο άρωμα και μπύρα και έχοντας κραγιόν στο γιακά σου, και να δίνεις μια στον κώλο της γυναίκας σου λέγοντάς της: «Ήρθε κι η σειρά σου.»
Ελπίζω αυτά να διαλύουν οποιαδήποτε σύγχυση ως προς τους ορισμούς. Από ιατρικής απόψεως το αποτέλεσμα των δύο είναι το ίδιο, αφού και τα δύο καταλήγουν σε θάνατο ή μόνιμη αναπηρία.
Ο 2ος κύκλος ολοκληρώθηκε.
